Resulullah (s.a.v.) Efendimiz bir hadisi şerifinde; “iman bir nurdur, Allah o nuru gönle indirir. O iman, o muhabbet ve o aşk nuru gönle inince o kalp latif sahralar gibi genişler sonra o kişi Allah’ı sever ve sevdiğini de Allah için sever”^[1] buyurur; yani kişi Allah’ı ne kadar seviyorsa, Allah’a ne kadar yakınsa ve Allah’ı ne kadar ciddiye alıyorsa Allah da onu o imanı kadarıyla sever. Hatta öyle ki o kişi, kalbine iman nuru dâhil olduktan sonra daha önce sevdiklerini artık sevemez olur ve onlara duyduğu sevgisini kaybeder. Bu, imanın kalbe girdiğinin birinci alametidir.

Resulullah (s.a.v.) Efendimiz hadisin devamında; “kişi bu imandan, aşktan, muhabbetten sonra imanını kaybetmekten ateşe düşmekten korkar gibi korkar ve bu yüzden imanına, aşkına, muhabbetine sımsıkı sarılır” buyurur. Böyle olunca kişi imanın, muhabbetin ve aşkın gönlüne indiğini anlar, bunu tadar ve kendi üzerinde yaşar, imanına da sımsıkı sarılır. Eğer kişi imanına sımsıkı sarılmazsa onu kaybeder. Bu da imanın kalbe girdiğinin ikinci alametidir.

Ateşe düşmekten korkar gibi korkmak demek; kişinin o aşkını, muhabbetini, imanını ateşe düşme pahasına bile olsa koruyup, muhafaza etmesi demektir.  Demek ki bir insan, gönlüne Allah’ın aşkının inip inmediğini; Allah’ı sevmesi, Allah için sevmesi ve imanını kaybetmekten ateşe düşmekten korkar gibi korkmasından anlıyormuş. Eğer birinde bu haller varsa o iman etmiştir ve kalbine Allah aşkı girmiştir, eğer onda bu haller yoksa iman etmemiş, Allah aşkı onun gönlüne inmemiş demektir. Kişi gönlüne Allah aşkının inip inmediğini işte buradan anlar.