Hiç kimse hatasız, kusursuz ve günahsız değildir. Herkes hata yapabilir. Bir hata yaptığımızda karşımızdakinin bize nasıl bir muamelede bulunmasını istiyorsak bizim de karşımızdakine öyle muamele etmemiz gerekir ki ciddi ve samimi olmuş olalım.

Biz hata işlediğimizde veya yanlış yaptığımızda karşımızdakinin bizi affetmesini istiyor muyuz? -İstiyoruz. Affetmesini seviyor muyuz? -Seviyoruz. Allah ve resulü affetmemizi seviyor mu? -Seviyor. Bu durumda Allah ve resulü bizi sevsin istiyorsak yapmamız gereken şey karşımızdakini affetmektir. Affedilmeyi seviyorsak, Allah bizi affetsin istiyorsak bizim de karşımızdakini affetmemiz gerekir. Affetmeyenler affedilmez ve affa uğramazlar. Merhamet etmeyenler rahmeti, ikram etmeyenler de ikramı hak etmezler.

İnsanlara karşı nasıl davranırsak, onlara karşı nasıl bir tavır sergilersek hak ettiğimiz muamele de o olmuş olur. Bu bir imtihan ve kazanma imkanıdır. Onun için merhamet ettiğimiz kadar merhamete, affettiğimiz kadar affa, ikram ettiğimiz kadar da ikrama layık oluruz. İnsanların hatasını, kusurunu, günahını örttüğümüz kadar günahımızın örtülmesine layık olmuş oluruz; yani Allah da bizim günahımızı örter.

Resulullah (s.a.v.) Efendimiz bir hadisi şerifinde; “bir kul bir kula dardayken yardım ettiğinde en zor gününde Allah da ona yardım eder. Bir kul bir kulun günahını, yanlışını örterse kıyamet günü en zor anda Allah onun günahlarını örter, o günah işlenmemiş gibi muamele eder”^[1] buyurur. Bu sadece en zor gün olan ahirette değil dünyada da yaptığı muameleye göre Allah’ın muamelesini görür. Böyle düşündüğümüzde ve bunu böyle anladığımızda affetmek, hatayı örtmek çok rahat ve muhabbetle olur; çünkü karşılığında Allah’tan affı ve mağfireti, rahmeti ve ikramı alırız. Eğer iman etmişsek bu böyledir. Bunu yaptıkça bu hal bizde makam olur ve Resulullah (s.a.v.) Efendimiz’e tâbi olmuş oluruz; çünkü Resulullah (s.a.v.) Efendimiz kendisine yapılan her türlü zulmü, yanlışı ve hakareti affetti. Eğer biz de ona tâbi olmuşsak bizim de yapmamız gereken şey affetmektir.