Allah imansız ameli kabul etmez. Yani birinin imanı yoksa bütün ibadetlerini yapsa bile Allah onun amelini kabul etmez; çünkü Allah insanı ibadet için yaratmamış, âbd olsun diye yaratmıştır. Âbd olmak da imanla olur, Allah’ı sevmekle, Allaha âşık olmakla olur.

Kişinin İbadetleri de imanına göre değer kazanır; yani imanının ve muhabbetinin şiddetine göre amelleri kıymet değer kazanır. İmanı ne kadar kâmilse amelleri de o kadar kıymetli ve değerlidir. Dolayısıyla inanmak, iman değildir. Kim söylüyor? -Allah ve Resulü söylüyor. “Sizden biri Allah ve Resulünü her şeyden çok sevmedikçe iman etmiş olmaz”^[1] dedi.

İnanmak akıl işidir, iman ise gönül işidir. Gönlün fiili sevmektir, aklın işiyse anlamak ve kavramaktır, gönlün kendisine verdiği talimatı yerine getirmektir. Onun için akıl ile inanılır, gönül ile sevilir ve iman edilir. Akıl kabul ettiyse bu doğrudur diyor; lakin bu yetmez. Kişi eğer  kabul ettiğini severse sevmeye başlarsa bu iman olur.

 Sevmek gönlün işidir. Dolayısıyla sadece ben inandım deyip ibadet etmek son nefeste insanın imanını kurtarmaya yetmez; ama Allah ayeti kerimede; “Allah hiç kimsenin amelini zayi etmez”^[2] buyurdu. Yani eğer siz Allah’a ve Resulüne itaat ederseniz, Müslüman olur, İslam’ı kabul eder, Allah’ı ve Resulünü kabul ederseniz Allah hiçbir amelinizi eksiltmez, karşılığını tam ve iman olarak verir.  

Namaz kılmak, oruç tutmak gibi bütün ibadetler imanı kemale erdirmek içindir. Eğer bunları yapan birinin imanı ve muhabbeti artmıyorsa, o kişi Allah’ı sevmiyorsa, ahireti dünyadan daha çok sevemiyorsa bu durumda bir sorun var demektir. Ameli taklidi olmuş demektir.

Eğer kişi doğru yaptıysa, ibadeti kabul olduysa o amel imanı getirir, getirmelidir. Ne buyurdu Resulullah (s.a.v) Efendimiz; ”İnsanlardan öylesi var ki namaz kılarlar sadece onlara yorgunluk kâr kalır, oruç tutarlar sadece onlara açlık kâr kalır.”^[3] Kişinin imanı olmayınca ameli de bir mana ifade etmez; ama amelle iman beraber olunca o muhabbeti imanına ispat olur ve imanını artırır.