Kesinlikle eşinin namazından sorumlu değildir. İmanından da sorumlu değildir. Ona düşen güzel yapmaktır. Birine bir şeyi yaptırmak istiyorsak ona öncelikle o şeyi sevdirmemiz gerekir. Mesela; kendimiz namaz kılacağız o da bizim üzerimizden namazı sevecek. Namaz sadece eğilip kalkmaktan ibaret değildir. O aşkla o muhabbetle Allah’ın huzurunda durup, miraçta durup rabbimizle baş başa olduğumuzdaki halimizi görüp seyrettiğinde o da kendi kulluğundan haya eder, gönlü namaza meyleder, “ben de onun gibi yapayım, onun gibi olayım” der. Gönlü ona bunu dedirtir. Hatta öyle ki Allah ayet-i kerimede; “ Kâfirler de bazen (arada bir) keşke biz de Müslüman olsaydık derler”^[1] buyurdu. Ama yine eski hallerine; yani küfürlerine dönerler.

Kişi eğer mü’minse her zaman güzel yapmak ister, doğru yapmak ister. Yapamadığında ise tembellik etmiştir. İman konusunda da bu böyledir. Aynı şekilde bir mü’minin güzelliği neyse üzerinde göstermelidir. Allah’ı sevdiğini üzerinde gösterirse ve Allah için fedakârlık yaparsa imanı da sevdirmiş olur.

 Kişinin karşısındakine arada bir Allah’ın güzelliğini,  Allah’ın bizi dünyaya neden gönderdiğini hatırlatması gerekir. Kişi ne kadar güzellik yaparsa karşısındakine de o kadar yardım etmiş olur, o kadar onun doğru yapmasına ve hidayetine vesile olmuş olur. Allah ayeti kerimede; “…kendinizi ve ehlinizi ateşten koruyun…”^[2] derken eğer koruma vazifesini erkek yapamıyorsa kadının yapması gerekir, kadın yapamıyorsa erkeğin yapması gerekir. Dolayısıyla karşımızdakini sevmemiz ve yapmasını istediğimiz ibadetleri sevdirmemiz gerekir. Karşımızdaki kişi ibadetini yapmıyorsa biz onun ibadetinden sorumlu değiliz. Tam tersine biz güzel yaptıkça o da bu güzelliğin karşısında güzelleşir inşallah!