Dervişin, mürşidini sevindirmek istemesi; Allah’ın rahmetinin gönlüne indiğini ve Allah’ın rızasını dert edindiğini gösterir. Eğer kendimizi levm^[1] ediyorsak Allah rahmetiyle gönlümüze tecelli etmiş demektir.

Kendini levm etmek aynı zamanda tövbe ve istiğfardır. Kendimizi düzeltmeye, temizlemeye ve nefis tezkiyesi yapmaya devam ettiğimizi gösterir.

Allah, kendini levm eden nefse yemin ediyor.^[2] O yüzden bu, kıymetli ve değerli bir nefis halidir. Elbette ki burayı geçmek, aşmak gerekir. Burayı geçebilmek için de kardeşimizin, dilinden ve gönlünden  “Allah” zikrini düşürmemesi gerekir. Aynı zamanda yürürken, otururken, kalkarken, Allah demeye devam etmesi gerekir. Böyle yaparsa inşallah kendini levm etmekten ve kendisine levm ettirecek sebeplerden ve yanlışlardan da kurtulmuş olur; yani inşallah sahile çıkmış olur.