Allah ayeti kerimede; “sana beni sorarlar, ben yakınım. Bana dua edenin (beni davet edenin) davetine icabet ederim. Söyle onlar da benim davetime icabet etsinler, bana iman etsinler”^[1] buyurur.

Allah’ın davetine icabet etmek; Allah’a iman etmektir. İman; Allah’ı her şeyden çok sevmektir. Allah’ı sevmek için mutlaka tanımak gerekir, marifet gerekir, marifetullah gerekir. Allah’ı ne kadar tanırsak o kadar marifetullaha sahibiz demektir. Allah’ı tanıdığımız kadar onu sevme imkânımız olur; yani Allah’ı ne kadar tanırsak onu o kadar sever ve ona o kadar yakın oluruz.

Kul, sevgisi ve imanıyla Allah’a yakın olur. Allah; “ben sana yakınım, beni davet ettiğinde davetine icabet ederim” dedi; yani duana icabet ederim, davetine icabet ederim. Sen de benim davetime icabet et, sen de bu yakınlığı kazan benim sana olan yakınlığımı tat demiş olur. Bu yakınlığı Allah’ın davetine icabet ederek, Allah’a iman ederek tadabiliriz.

Allah’a yakınlık, muhabbet ve imanla olur. Kul, Allah’ı ne kadar çok severse ona o kadar yakın olur. Zahiri olarak da bu böyledir. Çok sevdiğimiz birini görmesek, nerede olduğunu bilmesek ve anlamasak ya da o kişi başka bir yerde de olsa gönlümüz yine onunla beraber olur. O bize yakındır, biz de ona yakın oluruz; ama birini sevmezsek o bizimle beraber de olsa, yanımızda da olsa, bizimle konuşsa bile o bizden uzaktır, biz de ondan uzak oluruz; çünkü yakınlık manevidir, zahiri değildir. Allah’a yakınlık imanla, muhabbetle ve sevmekledir. Sevebilmek için de marifetullaha sahip olmak gerekir.

Bedevinin biri Resulullah (s.a.v.) Efendimiz’e gelip;

-“ya Resulullah! Ben öyle fazla şey bilmem, ezberim de yoktur. Bana kendini kısa ve öz olarak tanıtır mısın,  dediğinde Resulullah (s.a.v) Efendimiz;

-benim sermayem marifetullah, kazancım muhabbetullahtır, akıl da dinimin aslıdır”^[2] buyurur.

Marifetullah; Allah’ı bilmek, Allah’ı tanımak, bütün varlık üzerinden bütün varlığı ayet olarak okumak, bütün varlık üzerinden Allah’ın güzelliğini ve isimlerini okumak, seyretmek ve anlamaktır.  Bunun için akıl gerekir, tefekkür gerekir. Dininin aslı akıl olunca kazancı da muhabbetullah; yani iman olur. Bununla muhabbeti, kazancı, imanı artar ve Allah’a her gün bir daha yakın olur.

Resulullah (s.a.v.) Efendimiz bir hadisi şerifinde; “üzerime doğan bir günde eğer ben beni Allah’a yaklaştıran bir ilim, bir marifet, bir hikmet öğrenmediysem o günün doğmaması doğmasından benim için daha iyidir”^[3] buyurur. Böyle söyleyerek; “o günü yaşamamış olayım benim için daha iyidir” demiş olur.

Bu durumda kula düşen her gün biraz daha Allah’a yaklaşabilmek için kendisini Allah’a yaklaştıran bir şeyi öğrenmesi, bir ilmi, bir kelimeyi, bir ayeti, bir hadisi veya herhangi bir varlık ayetini okuyup onu imana dönüştürmesi ve tefekkür etmesidir; çünkü ayetler üzerinden tefekkür edince imanımız artar.

Her gün mutlaka ne kadar yapabildiysek en azından bir ayet, iki veya üç ayet üzerinde tefekkür edip anlamaya çalışmamız gerekir ki o bizim için marifete, muhabbete ve imana dönüşsün. Allah’a yakınlığa dönüşsün ki Allah’a yakın olabilelim. Bunu böyle anlamak gerekir.

Her gün biraz daha Allah’a yakın olmak için çaba ve gayret sarf etmemiz gerekir. Ne zamana kadar? -Huzura layık oluncaya kadar, Allah gönlümüze tecelli edinceye kadar, güzelliğiyle gönlümüze tecelli edip Allah’ta beka buluncaya kadar, Allah ile baki oluncaya kadar.