Son tahiyyatı okurken bu, huzurdan ayrılıştır. Resulullah (s.a.v) Efendimiz miraçta huzurdan ayrılırken tahiyyatı okumuştur.

Et-tahıyyâtü lillâhi vessalevâtü derken kul  rabbini övüyor, Allah’ı övüyor. Bütün tahiyyeler, övgüler, bütün güzellikler Allah’a aittir diyor.  Vettayyibât; “Bütün temiz övgüler sana aittir ya rabbi” diyor.

 Allah da; Esselâmü aleyke eyyühen-Nebiyyü ve rahmetullâhi ve berakâtüh; “Ey Nebi’m! Ey Peygamberim! Selamım üzerine olsun. Rahmetim üzerine olsun. Bereketim üzerine olsun” deyince Resulullah (s.a.v) Efendimiz bir daha; “Esselâmü aleynâ ve alâ ibâdillâhis-sâlihîn“ “Selamın bizim üzerimize ve salih kullarının üzerine olsun” demiştir.

Sonra melekler de buna şahitlik edip kelime-i şahadet getirmişlerdir; “Eşhedü en lâ ilâhe illAllâh ve eşhedü enne Muhammeden abdühû ve Resûlühü”^[1] bu da meleklerin şahadetidir.

 Ettahiyyatuyu okurken bunların hepsini söylemiş oluyoruz; yani bir Resulullah (s.a.v) Efendimiz’in söylediğini söylüyoruz, rabbimize hamd ediyoruz, onu övüyoruz bir de meleklerin söylediğini söylüyoruz. Dolayısıyla miraçta bütün makamlarda durmuş oluyoruz. Bunu da böyle anlamak gerekiyor.