Kalbimizle söylememiz yeterli olsa bile, dilimiz de buna iştirak ederse nur üstüne nur olur; yani dilin de iştirak etmesi daha doğru olur. Allah ayeti kerimede namaz için; “içinden, yalvararak ve korkarak, yüksek olmayan bir sesle sabah-akşam rabbini zikret ve gafillerden olma”^[1] buyurur. Yani yüksek olmayan bir sesle ve bütünüyle de sesini kısmadan rabbini zikret dedi. Nasıl ki namazı kılarken yüksek olmayan bir sesle, sesimizi de tam olarak kısmadan Allah’ı zikrediyorsak, dua ediyorsak, ayetleri okuyorsak, zikrin de öyle olması gerekir; yani ne yüksek ne de alçak bir sesle, kendi kendimizi duyacak kadar olması gerekir. Allah bir başka ayeti kerimede; “ayaktayken, otururken ve yan üzeri yatarken Allah’ı zikredin”^[2] buyurur. Yani ağzımız kapalıyken dilimizin kıpırdaması yeterlidir. Bu şekilde dilimizi zikre alıştırmamız gerekir.

Rabıta; gönül beraberliği demektir. Resulullah (s.a.v.) Efendimiz hadislerinde; “kişi sevdiğiyle beraberdir”^[3] ve “kişi arkadaşının dini üzeredir”^[4] buyurur. Dolayısıyla rabıta; gönlün beraber olmasıdır, “ben de onunla beraber Allah’a gidiyorum, onun iman ettiği gibi iman ediyorum, onun kul olduğu gibi kul olmaya çalışıyorum” demektir. Tabi bunların bir adım ötesinde “ben yokum o var” demek vardır ki bu da “kendi bildiğimi, nefsimi değil de onun halini kabul ediyorum ve öyle olmak istiyorum” manasındadır. Yolu yürümeye başladığımızda, her bir yolculuk esnasındaki merhaleler farklıdır. Allah farklı haller ikram eder, ihsan eder. İnşallah yolu yürüdükçe bunları hep beraber tadacağız, yaşayacağız ve göreceğiz.