Hayata karşı bir muhabbetimiz, heyecanımız yoksa kendimize gelmemiz gerekir. Eğer biri heyecanını kaybettiyse o, ölü demektir. Hayata karşı sevgisi bitince heyecan da biter. Sevgisi ne kadarsa heyecanı da o kadar olur. Sevgisiz, heyecansız bir hayat, ölü bir hayattır.

İnsanın dünya hayatını Allah için sevmesi lazım. Mü’minin, dünya hayatını Allah için öyle sevmesi gerekir ki bu sevgi tıpkı ahireti sever gibi olmalıdır.  Neden? - Çünkü dünya hayatını yaşarken Allah için bir şeyler yapma imkânı vardır. Allah’ın rızasını, sevgisini, yakınlığını, dostluğunu kazanma imkânı vardır. Hazreti insan olma imkânı vardır. Kişi ölünce bu imkânı kaybetmiş olur, daha doğrusu bu imkânı tamamlamış olur. Bu imkânı sevmek gerekir. Allah için bir şeyler yapabilme imkânını, fedakârlık yapma imkânını, hayatı Allah için sevmek gerekir. Böyle sevdiğimizde hayatımızın her anı ibadet olur. 

 Mü’mîn; Allah için bir şeyler yaptığında sevinen, bir şey yapamayınca da üzülendir. Aynı şekilde, Allah için bir şeyler yaptığında dirilendir, güç kazanan, heyecan kazanan; bir şey yapamayınca da üzülendir. 

Allah ile üzülüp Allah ile sevinmemiz gerekir. Hayatı, kendimizi, imtihanı, her şeyi Allah için sevmemiz gerekir. Eğer böyle yapmıyorsak yanlış yapıyoruz demektir, Allah’ın bize verdiği o sevgiyi kullanmıyoruz demektir.

Allah kuluna sevgiyi, imanı ve sevgiyi sevmeyi vermiştir. Ayeti kerimede: ‘’…Allah size imanı sevdirdi…’’^[1] buyuruyor. Eğer seviyorsak onu kazanmak için çaba ve gayret sarf edeceğiz. Çaba ve gayret sarf edince o sevgiyi bir daha kazanmış oluyoruz, biraz daha kazanmış oluyoruz. Buna sevinmemiz ve bunu sevmemiz gerekir.

Allah’tan bağımsız olarak hayatı sevmek;  nefsini, küfrünü, bir avuç toprağı sevmektir ve bu sevgi, bizi ters tarafa götürür.

Kendimizi Allah için, Allah sevdiği için, Allah’a ayna olmak için, üzerimizde Allah’ın güzelliğini göstermek için sevmemiz gerekir. Eğer sevemiyorsak bu durumda ölmüşüz demektir.  Dirilmek gerekir.

Neyle?

- İmanla, aşkla, muhabbetle. Bunu kazanmak için doğru tefekkür etmemiz gerekir. Aklımızı kullanıp doğru anlamaya çalışmamız gerekir. Düşündükçe, hakikati anladıkça, tefekkür ettikçe, rabbimize yaklaştıkça diriliriz. Dirilmek için çaba ve gayret sarfetmek lazım.