Cinlerden korkmamak için Allah’a iman etmek gerekir. Cinler de tıpkı insanlar gibi sorumlu varlıklardır. Allah ayeti kerimede; “ben cinleri ve insanları yalnız bana âbd olsunlar diye yarattım”^[1] buyurur. Cinlerin iman edenleri mü’min, kâfirleri de şeytandır. Allah onların kâfir olanlarına şeytan dedi. Allah ayeti kerimede; “cinlerin insanlar üzerinde hiçbir şekilde saltanatları, etkileri ve yetkileri yoktur” ^[2] buyurur. İnsanlara hiçbir şekilde zarar ve sıkıntı veremezler. Sıkıntı duyanlar, şeytana taviz verdikleri için sıkıntı duyar. İblis huzurdan kovulunca Allah’a; “senin sıratel müstakimin üzerinde oturacağım, kullarını şaşırtacağım, onları kendime bağlayacağım, şükürsüz hale getireceğim, çoğunu şükreder bulmayacaksın, ihlaslı kulların müstesna”^[3] dedi.  Yani Allah’a karşı samimi olanlar müstesnadır. “Onlara bir şey yapamam, onlara dokunamam, onları herhangi bir şekilde kendime bağlayamam, şükürsüz hale getiremem” dedi.  Allah da bir başka ayeti kerimede;  “… İhlaslı kullarım müstesna…“^[4] dedi. İnsan ihlaslı olunca cinler ve şeytanlar zarar vermezler. Mü’min olanları zaten mü’mindir. Kâfir olanları; yani şeytanları da insana zarar veremez, sıkıntı veremez. Kul, eğer Allah’a karşı samimi olmazsa, ihlaslı olmazsa, ikiyüzlü olursa, taklidi bir imana, amele, ibadete sahip olursa Allah’a karşı samimi olmadığından dolayı şeytana taviz verir, onu davet eder, kendisine yardım edeceğini zanneder, ondan medet umar, şeytanın peşinden gider ve şeytanın verdiği vesveseyi kabul eder.

Böyle birinin en belirgin hali ve özelliği nedir?

Allah’a şükürsüzlük, halinden razı olmamak, Allah’ın verdiği nimeti görememek, yok saymaktır. Olanı görmek yerine, olmayana bakıp “niye şu yok, niye bu yok, niye Allah böyle muamele etmedi, niye şöyle muamele etmedi” deyip şükürsüzlük yapmaktır. Oysaki Allah, kuluna muamele ederken Rahman ve Rahim’dir. O, Hayr’dır, kuluna bütünüyle rahmeti ile muamele eder ve ikram etmeyi dileyip muameleyi öyle yapar. Eğer kul onun muamelesini beğenmezse şükürsüz olur dolayısıyla şeytana tabi olmuş olur. Kişi genel olarak bilmeden, farkında olmadan ya da çevresindeki insanların etkisi ile bu hale gelir. Bir de bakar ki şeytanın peşine vermiş gidiyor. Öyle ki Allah’a isyan edinceye ve Allah’ın işini beğenmeyinceye kadar şeytanın peşinden gider. Sonra bir de bakar ki şeytan onu uçurumdan aşağı atmış.

Onların bize zarar verememesi için ne yapmamız, nasıl olmamız gerekir?

Samimi olmamız, ihlaslı ve şükür sahibi olmamız gerekir. Allah’ın imtihanına karşı, kazanma imkânına karşı sabırlı olmamız gerekir. Eğer bir kul sabreder, şükreder, ihlaslı olursa o mü’mindir. Onun için şeytanın ve cinlerin, Allah’ın ihlaslı, mü’min kulları üzerinde herhangi bir etkileri ve yetkileri olmaz, herhangi bir şekilde zarar veremezler. Onun için Allah’tan haşyet duyduğumuzda cinlerden de korkmamış oluruz.

Allah’tan haşyet duyan, Allah’tan korkan biri hiçbir şeyden korkmaz, haşyet duymaz, endişe etmez. Bilir ki Allah kuluna, kulundan daha yakındır, ona şah damarından daha yakındır.^[5] Kul nerede olursa olsun, Allah onunla beraberdir, Allah onu görür ve bilir. Onu koruyan, hafız olan Allah’tır,^[6] muhafaza eden odur. Yeter ki kul rabbine sığınsın, tevekkül etsin, güvensin, “ya rabbi beni koru, benim vekilim sensin, sana sığınıyorum” desin. Allah onu korur; çünkü ayeti kerimede; “kulum bana sığınırsa elbette onu korurum”^[7] buyurur. Eğer Allah’a sığınmaz, şeytana sığınırsak, şeytanı haklı görür ve verdiği vesveseyi kabul edersek, şeytanın peşinden gittiğimiz için ondan korkmamız gerekir; çünkü Allah’ın “senin apaçık düşmanın”^[8] dediği iblise, şeytana dost olmuş, onun dostluğunu kabul etmiş, onu dinlemiş ve ona “sen haklısın” demiş oluruz. Şeytan da o zaman bizi uçuruma doğru götürür ve insanlıktan çıkarır.