Eşlerin birbirlerine karşı hakları bütünüyle karşılıklıdır. Yalnızca bazı konularda erkek daha yetkilidir. Allah ayeti kerimede;  “…Allah, erkeği kadından bir derece  (farklı)  üstün kılmıştır…”^[1] buyurur. Kadın ve erkek evlenince birbirlerinin ortağı değillerdir, hayatın ortağı değillerdir.  Onlar her şeyden önce birbirinin mü’min kardeşidirler.

Kişi, evlenirken ebedi hayatı kazanmak düşüncesiyle evlilik yapmalıdır. Eş seçimi yaparken “ Benim ahirete giderken, ebedi hayatı kazanırken yanımda olan yol arkadaşım.” deyip seçimi öyle yapmalıdır. Böylece eşi, ona bir de yol arkadaşı, hayatının hemen her anında onun en yakın arkadaşı, sırdaşı, bütün güzellikleri paylaştığı dostu olur. Eşlerin birbiri üzerindeki hakları onlar nerdeyse bir olacak kadar birbirine karışır. Bu yüzden onların hak itibarıyla  “ben”, “sen” demeleri doğru değildir, “biz” demeleri gerekir. Evli olabilmeleri, eş olabilmeleri, aile olabilmeleri için bir olmaları gerekir.  Eşler bir olunca birinin sevinci ötekinin sevinci, birinin sıkıntısı ötekinin sıkıntısı olmuş olur.  Yolu beraber yürürler, her konuda birbirlerinin arkadaşı, sırdaşı, dostu olurlar.

Eşler birbirinin sevdiği, birbirinin örtüsüdürler. Allah ayeti kerimede; “… eşler birbirlerinin örtüsüdürler (elbisesidirler) …”^[2] buyurur.  Kadın ve erkek hangi haklara sahiptir dediğimizde iki ortağın hakkını sayacak gibi oluruz ki bu doğru değildir; çünkü ikisi birdir. Eğer bir olmuşlarsa birbirlerinin hakkını öderler. Bir olamazlarsa birbirlerinin haklarını ödeyemezler. Biri; “benim hakkım budur, böyle yapman lazım” öteki; “benim hakkım budur senin böyle yapman lazım” derse eş olamazlar. Herhangi bir iş için ortak olmuş olurlar ki bu, aile olmak değildir. Böyle bir ailede yetişen çocuklar da evliliğe hazırlanmış olmazlar. Onlar da evliliğe ortaklık gibi bakarlar. Evliliği doğru anlamamış olanlar evlenirken birbirlerinden bir sürü şey isterler, geleceğe dair garanti isterler. Mü’minin bakışı Allah’a göredir, Allah’ın hesabını yapar. Kadın olsun erkek olsun ahiretini beraber kazandığı arkadaşına Allah’ın emrettiği gibi muamelede bulunur.

Eşlerin birbiri üzerindeki ilk hakkı birbirlerini mutlu etmektir. Eşler birbirine baktıklarında gönüllerinin huzurla, mutlulukla dolması gerekir. Karşındakini mutlu ettiğin kadarıyla mutlu olursun. Ona sıkıntı verdiğin kadarıyla da sıkıntı çekersin. Diyelim ki; mutlu bir şekilde eve gittik, eğer karşımızdaki kişi sıkıntılıysa ne kadar mutlu olursak olalım iki üç dakika sonra onun haline bürünürüz. Aynı şekilde biz eve sıkıntılı gidersek, evdeki ne kadar mutlu olursa olsun biraz sonra o da bizim halimize bürünür, aynı sıkıntıyı yaşamaya başlar. İki taraf da birbirini mutlu etmeye çalışırsa ikisi birlikte mutlu olur. Eşlerin birbirlerine günün sıkıntısını ve yorgunluğunu unutturmaya çalışmaları gerekir. “Benim istediğim gibi” değil de “sen ne istiyorsun, sen nasıl istiyorsun ben senin mutlu olmanı istiyorum” dediklerinde, böyle hareket ettiklerinde birbirlerinin hakkını ödemiş olurlar. Böyle yaparlar eş, kardeş, yoldaş, aile olmuş olurlar. Evleri, yuvaları cennet olur. Bundan aşağısı haksızlık olur.