Bunun için genel olarak yapılması gereken şey; rabbini zikirdir. Yolda yürürken, bir iş yaparken, herhangi bir şeyle meşgulken Resulullah (s.a.v.) Efendimiz’in tabiriyle; dilinin Allah’ın zikriyle yaş olması gerekir; yani kişi o anda “Allah” diyebilir, istiğfar edebilir, salavat getirebilir. Özellikle “la ilahe illallah” zikri olan kelime-i tevhidi okuması gerekir. Bir de bunların temeli, özü ve hakikati vardır. Sürekli olan bu zikir bize mutlaka Allah’ın muhabbetini ve sevme nimetini kazandırır. Öyle ki onu bir daha unutmayalım. Seven sevdiğini unutmaz. Nerede olursa olsun seven sevdiğiyle beraberdir.

Eğer biri Allah’a iman etmişse, gerçek manada kâmil bir imana sahipse o kişi Allah’a âşıktır. Âşık maşukunu hiç unutur mu! Ne yaparsa yapsın o hep onunladır, hep onun derdindedir, hep sevdiğinin; yani maşukunun kendisini sevmesini ister. Bunun için de hayatını yaşarken ne yaparsa yapsın, ne konuşursa konuşsun onun hesabını yapar. Böyle bir durumda kişi bir an bile rabbini unutmaz.

Allah ayeti kerimede; “nerede olursanız olun, ister tek başınıza ister başkalarıyla beraber olun Allah’ın huzurunda olduğunuzu unutmayın”^[1]buyurur. Böyle bir kul, Allah’ı seven bir kul, Allah’a âşık olan bir kul nerede olursa olsun Allah’ın huzurunda olduğunu unutmaz. Allah’ın kendisine olan yakınlığını, kendisine olan muamelesini unutmaz. Her anda Allah ile beraberdir. Allah her anda ona bir muamelede bulunur ve her anda Allah ondan bir şey ister. İster konuşmasıyla olsun ister düşünmesiyle olsun isterse de bir fiiliyle bir işiyle olsun, kul bilir ki o anda Allah ondan bir şey istiyor. Nasıl yapılması gerekiyorsa, Allah nasıl seviyorsa o da öyle yapmaya, konuşmaya ve öyle düşünmeye çalışır. Bununla beraber Allah’ın huzurunda Allah ile beraber olmuş olur, bir an bile rabbini unutmamış olur.