Eşimiz, çocuğumuz, annemiz, babamız veya kardeşimiz kim olursa olsun huzursuzluk çıkardığında o huzursuzluk aslında onun kendi gönül alemindedir. Kendi içinde bir savaş halindedir, nefsiyle savaş halindedir, şeytanla savaş halindedir. İşin içinden çıkamadığı için içindeki kavgası dışarı taşıyor ve dışarda da huzursuzluk çıkarıyor.

Bu durumda onun yardıma ihtiyacı vardır. Mutlaka ona yardım etmeye çalışmak gerekir. İçindeki o savaşı, o huzursuzluğu dindirmeye çalışmak gerekir. O savaşın kazanılması gerekir. Ona yardım etmeye çalışırken onun Allah’a dönmesini, Allah’a iman etmesini, Allah’a tevekkül etmesini ve Allah’a güvenmesini sağlamaya çalışmamız gerekir.

Biz bir başlangıç yaptığımızda Allah yardım eder. Yoksa “bu huzursuzluk çıkarıyor” deyip onu kovmak, terk etmek, onu bırakmak, ciddiye almamak, ondan yüz çevirmek doğru değildir. Bu durumda onun büsbütün kaybetmesine sebep oluruz.

Ona yardım ederken önce sevgimizi, muhabbetimizi, yakınlığımızı ve dostluğumuzu görmesi gerekir. Onu sevdiğimizi ve düşündüğümüzü, söylediklerimizin onun hayrına olduğunu anlaması gerekir. Herkes iyinin, güzelin ve doğrunun ne olduğunu biliyor. Neyi güzel biliyorsak o şekilde ona yardım etmeye çalışmamız gerekir. Bu şekilde inşallah ona yardım ederiz. O da kendini toparlar.

Yardım edenler mutlaka Allah’tan yardım görür. Sorunu ve sıkıntısı her ne olursa olsun bir kul başka bir kula yardım ederken aslında kendine yardım ediyor. Kardeşine yardım etmiş, eşine yardım etmiş veya insan kardeşine, komşusuna yardım etmiştir. Bu durumda Allah’tan yardımı hak etmiş demektir. Her konuda Allah da ona yardım eder.

Bir kul Allah’ın bir kuluna yardım edince, yardım etmeye vesile olunca Allah ona yardım etmez mi! Allah’ın yardımını alabilmek için Allah’ın kullarına yardımcı olmaya çalışmamız gerekir. Böylelikle Allah’ın yardımını, Allah’ın sevgisini ve yakınlığını kazanmış oluruz.