Sevmek kesinlikle doğrudur. Sadece Allah’ı seveceğiz, başka bir şeyi sevmeyeceğiz dersek o zaman sevgiden bir şey anlamadık demektir. Allah’ı seveceğiz, Allah için seveceğiz; bununla beraber insan farklı bir özelliğe sahiptir, çift yönlü bir varlıktır. Bir tarafı dünyaya ait, toprağa aittir, diğer bir tarafı ise ahirete aittir, gönül itibarıyla Allah’a aittir. Resulullah (s.a.v) Efendimiz; “İnsan Allah’ı ruhuyla seviyor” 1buyurdu.
Resulullah (s.a.v)Efendimiz Hz. Ali Efendimiz’e soruyor;
-“Ya Ali! Allah’ı seviyor musun?”
-“Evet” buyurdu.
-“Beni seviyor musun?”
-“Evet” buyurdu.
-“Hanımını, çocuklarını seviyor musun?” diye sorunca Hz. Ali tekrar;
-“Evet” buyurdu.
Her defasında evet cevabı alınca;
-“Bir gönle bütün bunları nasıl sığdırıyorsun?” diye buyurdu.
Hz. Ali Efendimiz cevap vermedi. Öyle düşünceli ve dalgın bir şekilde eve geldiğinde Fatma Annemiz soruyor;
-“Neden böyle dalgınsın?”
Hz. Ali Efendimiz;
-“Resulullah (s.a.v) Efendimiz böyle bir soru sordu, ben de cevap veremedim” dedi.
Fatma Annemiz cevap veriyor ve buyuruyor ki;
-“ Rabbimi ruhumla seviyorum; çünkü ruh Allah’tandır, sahibini seviyor, sahibine aşıktır. Seni gönlümle seviyorum, Resulullah’ı gönlümle seviyorum; çünkü gönül ruha açılan penceredir; dolayısıyla resulünü Allah için seviyorum. Beni Allah’a götürdüğü için, rabbimle muhatap ettiği için, vahyiyle muhatap ettiği için seviyorum. Hanımımı nefsimle seviyorum; çünkü o, toprağa aittir. Onu nefsinle sevmen gerekir. Çocuklarımı rahmetimle merhametimle seviyorum demen gerekirdi.” diye cevap verdi.
Hz. Ali Efendimiz, Resulullah (s.a.v) Efendimiz’e gidip;
-“Ya Resulullah! Cevap vermek istiyorum” deyip cevabını veriyor.
Resulullah (s.a.v)Efendimiz;
-“Bu, bir peygamber meyvesinin cevabına benziyor”2 diye buyuruyor.
Seveceğiz; ama nasıl sevmemiz gerektiğini bilmeliyiz. Herhangi bir şeyi Allah’ı sever gibi seversek Allah imanımızı ve sevgimizi kabul etmez; çünkü insan hakikat itibarıyla Allah’ın nefhettiği ruhtur. Onun için insan bir tek Allah’a aittir; ama nefis toprağa aittir.
İnsan, eşini veya kendisine eş olacak birini nefsiyle sever. Böyle bir sevgide sorun var mıdır? -Hayır; ama severken onu Allah’tan bir nimet olarak görmesi gerekir; çünkü eşiyle nikâhlanırken Allah adına nikâhlanmış olur. Eşini Allah ‘tan bir emanet, bir nimet olarak görmesi gerekir. Aynı zamanda şükretmesi gerekir.
Aynı şekilde Allah çocukları verirken de bu böyledir. Çocukları da bir nimet olarak görmesi gerekir. İnsan çocuklarını rahmetiyle seviyor; aynı zamanda kişi her neyi severse sevsin mutlaka Allah’ın hesabını yapması gerekir; çünkü her şey Allah’a ait, Allah’tan bir ikram, Allah’tan bir emanettir. İnsan böyle sevince bütün sevgileri Allah’a gider.
Sevmekten korkmamak gerekir. Sevmek gerekir; çünkü insan sevdikçe gönlü genişler, sevdikçe gönlü büyür. Allah’ı severiz, Allah için Resulünü severiz, Resulünden dolayı sahabeyi severiz. Sonra da Allah’ın bütün kullarını severiz. Neden? -Allah’ın kulu oldukları için, Allah onları sevdiği için, Allah’ın onlar üzerinde bir muradı olduğu için. O zaman bütün bu sevgiler Allah’a gider.
Biri bir mürşidi kâmile tâbi olmadan bu hakiki sevgiyi, gerçek sevgiyi tadamaz. Neden? -Çünkü o sevgi birden başlar, bir çıkış noktası vardır. Kişi mürşidini sevdikten sonra mürşidinden dolayı onunla beraber olanları sever. “Benim kardeşimdir, yol arkadaşımdır” diye onları sever. Sonra onlardan dolayı onların ailelerini de sever. Hatta öyle ki kardeşlerinden biri uzak bir şehirde bulunsa onlardan dolayı o şehrin halkını sever. “İşte falan kardeşimiz falanca yerdedir” deyip önce onu hatırlar ve bütün o şehri kardeşinden dolayı sever.
Böyle bir gönül sevgiyle genişliyor, muhabbetle genişliyor. Öyle bir genişlemesi gerekir ki bütün kâinatı içine alacak kadar. Bütün kâinatı içine alacak kadar genişleyebilmesi için bütün kâinatı sevmesi gerekir. Neyden dolayı sevmesi gerekir? -Allah yaratmış, Allah için sevmesi gerekir. İşte Allah böyle bir gönle tecelli ediyor. Yoksa en yakınındakini bile sevmeyen, ufak bir sıkıntıda taşan, ufak bir sevgide taşan küçük bir tas kadar olan bir gönülde Allah tecelli etmez. Kendi çocuğunu seviyor, ötekinin çocuğunu sevemiyorsa kapatmış kendini demektir.
[1] Tirmizi
[2]Tirmizi; Sevgi öyküleri-zafer yayın evi
